Voor Hetty zijn de Europese kampioenschappen afgelopen week uiterst succesvol verlopen. In het Zwitserse Grenchen wist ze met Nederland in een wereldrecord Europees kampioen te worden op de teamsprint. Daarnaast reed ze individueel goed op de sprint en de keirin. “Ik ben heel tevreden. Mijn vorm is er en ik heb heel veel zin in de wereldkampioenschappen, om het daar weer te laten zien.”
Bij de mannen zijn de Nederlandse teamsprinters al jaren succesvol, maar ook bij de vrouwen is de focus de afgelopen anderhalf jaar meer en meer op het onderdeel gelegd. Dat zorgde ook voor vertrouwen in aanloop naar dit EK. “Van te voren dacht ik dat we podium moesten kunnen rijden”, zo vertelt Hetty. “Maar we hebben zolang geen teamsprint gereden waar ook anderen waren, dat het lastig inschatten was wat we konden ten opzichte van anderen. Wat andere landen konden wisten we niet, alleen wat wij konden.”
Wat Nederland kon bleek echter nog beter dan gedacht. Hetty reed de kwalificatie niet, maar in haar plaats reed Steffie van der Peet als slotrijder. Kyra Lamberink was in alle ronden de starter en Shanne Braspennincx de tweede renster. “Toen reden ze een wereldrecord, wat ik zag op mijn hotelkamer, want ik zou pas de eerste ronde rijden. Daarbij zaten ze acht-tiende van een seconde onder ons persoonlijk record, dus ik wist dat het heel hard ging. Toen moesten andere landen echter nog komen. Maar we zagen dat het echt goed was, want we gingen met meer dan een halve seconde voorsprong de eerste ronde in.”
In die eerste ronde reed Hetty dus. Zij nam de slotronde voor haar rekening, zoals ze later ook in de strijd om het goud zou doen. “Ik was heel gefocust op het zelf uitvoeren van mijn taak. Met 47.0 was de tijd iets minder dan ’s ochtends, maar in de finale ging alles weer zo goed. Kyra ging een tiende harder, Shanne reed hard door en ik kon het goed afmaken. Technisch was hij ook heel goed. Toen ik over de finish kwam zag ik staan dat het een wereldrecord was, maar daardoor dacht ik vooral; ‘dan hebben we gewonnen’. Dat was heel vet!”
(Tekst gaat verder onder de foto)
Eerder legde Hetty in een blog uit dat ze als tweede reed in de trein, maar dat was nu dus als derde. “Het is nog een beetje zoeken naar de juiste formatie”, vertelt ze. “We hebben nog weinig met Shanne hierop kunnen trainen en kijken dus wat de snelste volgorde is.” Deze Europese titel is alvast binnen. “Het is heel leuk om een teamonderdeel te winnen. Je kunt het echt samen vieren. Als je alleen wint, ben je toch ook een beetje alleen in je geluk. Het werk dat we hier de laatste anderhalf jaar in hebben gestopt betaald zich uit. En bij de mannen zie je ook dat ze zich ook op teamsprint richten, maar dat wil niet zeggen dat je dan niet goed kan zijn op de andere onderdelen.”
Sprint
Op twee van die andere onderdelen kwam Hetty ook uit bij de EK. Te beginnen met de sprint, een dag na de teamsprint. “Die nacht ervoor sliep ik wel slecht. Je gaat in je hoofd dan toch alles nog een keer na. Maar in de ochtend had ik weer de focus. Aangezien ik nul punten had, startte ik als eerste en ik reed 10.7 in de kwalificatie. Ik heb wel eens harder gereden, maar je weet niet wat de rest doet. Uiteindelijk werd ik zesde, waar ik blij mee was. Kijkend naar de anderen kan ik ook wel echt tevreden zijn. Zo ging ik het sprinttoernooi in en in de eerste ronde won ik makkelijk van de Britse, maar toen moest ik tegen Shanne. Ik heb geprobeerd haar te verrassen en had ook nog een mooie move, maar ze werd later niet voor niets Europees kampioene en ik kon dan ook zeker tevreden zijn.”
Keirin
Zaterdag startte het keirin toernooi. “Ik zat in een sterke kwalificatie heat, maar kwam er niet uit en moest daardoor naar de herkansing. Daarin zat ik op kop en was het mijn doel om iedereen af te houden. Olena Starikova, die bij de Olympische Spelen tweede was op de sprint, kwam opzetten, maar ik kon haar afhouden en won. Ik heb een heel opbouwende rit gereden. In de tweede ronde zat ik daarna met Shanne in dezelfde heat. Ik ging aan, maar Friedrich reed op kop zo hard door dat ik er niet overheen kwam. Als je er dan naast rijdt maak je veel meer meters en toen waren we beiden helaas gezien voor de finale om de plaatsen één tot en met zes. In de race om plek zeven ging Shanne vol aan en ik ging er achteraan, waarna we zevende en achtste zijn geworden. Het was mooier geweest als we dat in de finale hadden kunnen doen.”
Foto’s: Tim de Boer